GEWEEST
Spread the sadness -
een missverkiezing van tranen (2021/2022)
is een ode aan het verdriet. Een tranentrekkende voorstelling over het vormgeven van je eigen pijn en het toe-eigenen van die van een ander. Over hoe leed je identiteit beïnvloed en verdriet tot entertainment wordt gereduceerd. Als van pijn iets oppervlakkigs wordt gemaakt, kan verdriet dan nog bestaan als verbinding tussen mensen?
Together we cry, together we cry, together we cry, together we cry, there’s so much sad gonna flood the ocean – the script
Max Laros en Rosita Segers verhouden zich tot een wereld vol tranen waarin ze een poging doen verdriet te omarmen en te kunnen huilen in het bijzijn van hun publiek.
#trynottocry
Credits:
Concept en spel: Max Laros en Rosita Segers
Begeleiding: Lisa Schamlé
Vormgeving: Sjaan Hofstede
Techniek: Niels Ermstrang
PR beeld: Daphne Reijtenbagh
PR foto: Dagmar Ketelaers
Met dank aan: Annabelle Hinam, Het NUT, DePlaatsmaker, Theater Kikker, Gemeente Utrecht, Amarte Fonds, Janivo Stichting, KF Hein Fonds, Stichting Elise Mathilde, Play-In Utrecht, Aluin
Foto: Dagmar Ketelaers
_JPG.jpg)
Foto's: Jos Kuklewski
Remembering
Selves (2019)
Vanuit onze angst om vergeten te worden doen we een poging iets memorabels achter te laten.
'De briljante Remembering Selves tilt ver boven het niveau van een geniale montagevoorstelling. Op komische en tegelijkertijd ontroerende wijze zoeken de twee afstuderende acteurs de grenzen van hun kwetsbaarheid op, waardoor Remembering Selves een voorstelling is die nog lang zal na-echo-en.’
Credits:
Spel en concept: Max Laros en Rosita Segers
Begeleiding: Anne Maike Mertens
Vormgeving: Sjaan Hofstede en Pleun Verhees
Voorland (2017)
was de eerste korte voorstelling die wij samen maakten. Een voorstelling over het opbouwen van een nieuwe wereld. We deden trucjes, smeerde maskertjes op ons gezicht, smeten elkaar op de grond en klommen op elkaars schouders om te herrijzen als een Fenix.
Ine te Rietstap (hoofddocent HKU en theatermaakster) over Voorland:
`Jullie speelden samen alsof jullie al jaren met elkaar werken. Het perfectionisme straalde er vanaf, maar toch, of misschien juist daarom was het ook brutaal. Als performers waren jullie opvallend autonoom, er was een ongegeneerd open contact met het publiek en jullie maakten elkaar sterk en waren samen gevoelig voor wat er op elk moment aan de hand was.`
