GEWEEST
APENJAREN
There’s no way back (2022-2023)
WARNING
the following show contains strong language, profanity and shocking and explicit images, which may not be suited for children or sensitive adults. This is all performed by professionals under the supervision of professionals. The performers are all above 18. There are no animals harmed during this show. Or maybe one or two humans will be harmed in the show, but they are not animals.
Apenjaren speelt zich af op de dunne overgangslijn tussen kind en tiener. Tussen Bambi en Carrie. Tussen vrolijke flikflaks en de grond waar je doorheen zakt. Tussen toen en nu. Tussen nu en straks. Tussen knokige knoken en schaamliprode hoofden. Tussen verdwijnen en uit je voegen barsten. Tussen ongemak en schaamte. Tussen achterlaten en terugverlangen. Tussen mentos en cola. Tussen groeien en vervormen. Tussen aanpassen en compenseren in.
In dit schemergebied, waarin alles ineens anders lijkt te zijn, ontmoeten twee personen elkaar. Het is er eng maar ook leuk maar vooral eng en ze kunnen er niks tegen doen. Ze dwalen, dansen, pesten, wiebelen en komen heel dichtbij om iets in je oor te fluisteren.
In deze komming of eetsj vragen we onszelf af hoe schaamte ons heeft veranderd en gevormd. Waarom we groeien eng vinden, maar onszelf wel altijd groter voordoen dan we zijn. Kunnen we ook erkenning krijgen zonder de ander te imponeren? En hoe moeten we leven met al dit ongemak?
Apenjaren is een coproductie tussen Non Creators Company en Festival Tweetakt voor iedereen vanaf 10 jaar.
Credits:
Concept en spel: Max Laros en Rosita Segers
Eindregie: Zarah Bracht
Vormgeving: Sjaan Hofstede en Pleun Verhees
Sounddesign: Mauro Casarini
Techniek: Juriaan Gregor
PR beeld: Lisa Schamlé
PR design: Daphne Reijtenbagh
Producent: Festival Tweetakt
Met dank aan: Petra Blok en Milou Smit
Foto: Dagmar Ketelaers
Spread the sadness -
een missverkiezing van tranen (2021/2022)
is een ode aan het verdriet. Een tranentrekkende voorstelling over het vormgeven van je eigen pijn en het toe-eigenen van die van een ander. Over hoe leed je identiteit beïnvloed en verdriet tot entertainment wordt gereduceerd. Als van pijn iets oppervlakkigs wordt gemaakt, kan verdriet dan nog bestaan als verbinding tussen mensen?
Together we cry, together we cry, together we cry, together we cry, there’s so much sad gonna flood the ocean – the script
Max Laros en Rosita Segers verhouden zich tot een wereld vol tranen waarin ze een poging doen verdriet te omarmen en te kunnen huilen in het bijzijn van hun publiek.
#trynottocry
Credits:
Concept en spel: Max Laros en Rosita Segers
Begeleiding: Lisa Schamlé
Vormgeving: Sjaan Hofstede
Techniek: Niels Ermstrang
PR beeld: Daphne Reijtenbagh
PR foto: Dagmar Ketelaers
Met dank aan: Annabelle Hinam, Het NUT, DePlaatsmaker, Theater Kikker, Gemeente Utrecht, Amarte Fonds, Janivo Stichting, KF Hein Fonds, Stichting Elise Mathilde, Play-In Utrecht, Aluin
Foto: Dagmar Ketelaers
_JPG.jpg)
Remembering
Selves (2019)
Vanuit onze angst om vergeten te worden doen we een poging iets memorabels achter te laten.
'De briljante Remembering Selves tilt ver boven het niveau van een geniale montagevoorstelling. Op komische en tegelijkertijd ontroerende wijze zoeken de twee afstuderende acteurs de grenzen van hun kwetsbaarheid op, waardoor Remembering Selves een voorstelling is die nog lang zal na-echo-en.’
Credits:
Spel en concept: Max Laros en Rosita Segers
Begeleiding: Anne Maike Mertens
Vormgeving: Sjaan Hofstede en Pleun Verhees
Foto's: Jos Kuklewski
Voorland (2017)
was de eerste korte voorstelling die wij samen maakten. Een voorstelling over het opbouwen van een nieuwe wereld. We deden trucjes, smeerde maskertjes op ons gezicht, smeten elkaar op de grond en klommen op elkaars schouders om te herrijzen als een Fenix.
Ine te Rietstap (hoofddocent HKU en theatermaakster) over Voorland:
`Jullie speelden samen alsof jullie al jaren met elkaar werken. Het perfectionisme straalde er vanaf, maar toch, of misschien juist daarom was het ook brutaal. Als performers waren jullie opvallend autonoom, er was een ongegeneerd open contact met het publiek en jullie maakten elkaar sterk en waren samen gevoelig voor wat er op elk moment aan de hand was.`
